دخترانی که همواره محکوم شده اند...

در جامعه ای که دخترهایش همواره محکوم بوده اند به پول دوستی و آهن پرستی، پاسخ دادن به یک سوال ضروری به نظر می رسد. از آخرین باری که مردی عاشقانه پای دختر مورد علاقه اش ایستاده، چقدر می گذرد؟ از آخرین باری که دختری عاشق شده،  برای خودش رویاهای رنگارنگ بافته و هر صبح به امید وصال یار چشم گشوده، اما در انتها یار رهایش نکرده چطور؟ چه تعداد از همین مردان عاشق پیشه، وقتی از علاقه ی طرف مقابل آگاه شدند، زیر حرف هایشان نزدند، بار سفر را نبستند و غرور طرف مقابلشان را له نکرده اند؟

این رفتار بعضی از هم جنس هایم را تایید نمی کنم اما می خواهم بدانم وقتی نمی توانید به او عشق بی منت و بی درد هدیه کنید، چرا باید از این که او بخواهد برای یک بار هم که شده راحع به آینده اش منطقی تصمیم بگیرد تعجب کنید؟ ها؟