دخترانی که همواره محکوم شده اند...

در جامعه ای که دخترهایش همواره محکوم بوده اند به پول دوستی و آهن پرستی، پاسخ دادن به یک سوال ضروری به نظر می رسد. از آخرین باری که مردی عاشقانه پای دختر مورد علاقه اش ایستاده، چقدر می گذرد؟ از آخرین باری که دختری عاشق شده،  برای خودش رویاهای رنگارنگ بافته و هر صبح به امید وصال یار چشم گشوده، اما در انتها یار رهایش نکرده چطور؟ چه تعداد از همین مردان عاشق پیشه، وقتی از علاقه ی طرف مقابل آگاه شدند، زیر حرف هایشان نزدند، بار سفر را نبستند و غرور طرف مقابلشان را له نکرده اند؟

این رفتار بعضی از هم جنس هایم را تایید نمی کنم اما می خواهم بدانم وقتی نمی توانید به او عشق بی منت و بی درد هدیه کنید، چرا باید از این که او بخواهد برای یک بار هم که شده راحع به آینده اش منطقی تصمیم بگیرد تعجب کنید؟ ها؟

یا رفیق من لا رفیق له

خدایا ازت ممنونم. هیچ راهی بهتر از این راه نمی تونست نشون بده که چقدر حواست بهم هست. که هنوز می تونم هر وقت دلم از موجودات زمینیت گرفت، یه نگاه به آسمون بلندت بندازم و بدونم بازم یه ذره آبرو پیشت دارم که به خاطر اونم که شده نذاری زمین بخورم.

خدایا تو بهترین دوست و همراهی... انقدر بهم نیرو بده که صبور باشم بر هر چیزی که تو برام صلاح دیدی و من قادر به دیدن خیری که توش هست، نیستم...

نشانه ی خوبی است

امروز وقتی برای رفتن به دانشگاه سوار اتوبوس شده بودم و صدای سالار عقیلی گوشم را نوازش می داد، با خودم فکر کرده بودم چرا که نه؟ چرا نشود یک زندگی جدید را آغاز کرد؟ وقتی از گذشته هیچ چیز برای دلخوشی باقی نمانده، وقتی هیچ نشانه ی مثبتی از گذشته نداری که حتی با فکر کردن به آن دلت گرم شود، چرا همه را دور نریزی و دلت را به اتفاقات پیش رو خوش نکنی؟

 دارم عوض می شوم... دارم بهتر می شوم...