میشه؟

میشه انقدر تو فکرم تاب نخوری، بذاری درسمو بخونم؟ :(

سکوت خدا

وقتی سکوت خدا در برابر بدی آدم ها و همه ی سختی هایی که می کشی، باعث میشه فکر کنی نکنه اصلا خدایی وجود نداره...

مثلا یه روز...

مثلا یه روز بیای بگی بی تو نتونستم :)

آروم که باشم...

امشب سخت ترین کار دنیا رو انجام دادم: بخشیدمت

نه که تو لایقش باشی،

بخشیدمت چون می خواستم آروم باشم.

آروم که باشم می مونم پیش خانواده ام.

دوباره شروع می کنم به رویا داشتن...

آروم که باشم، منتظر مردی می مونم که لایق عشقم باشه

* سریال هشت و نیم دقیقه

پ.ن: چقدر یاد خودم افتادم...

بدون عنوان

تلخ مثل کندن یه تکه از وجودت...

در دل تنگم گله هاست...

یعنی میشه یه روز دارویی تولید بشه که درمون کنه این دلتنگی های شبانه رو؟

دخترانی که همواره محکوم شده اند...

در جامعه ای که دخترهایش همواره محکوم بوده اند به پول دوستی و آهن پرستی، پاسخ دادن به یک سوال ضروری به نظر می رسد. از آخرین باری که مردی عاشقانه پای دختر مورد علاقه اش ایستاده، چقدر می گذرد؟ از آخرین باری که دختری عاشق شده،  برای خودش رویاهای رنگارنگ بافته و هر صبح به امید وصال یار چشم گشوده، اما در انتها یار رهایش نکرده چطور؟ چه تعداد از همین مردان عاشق پیشه، وقتی از علاقه ی طرف مقابل آگاه شدند، زیر حرف هایشان نزدند، بار سفر را نبستند و غرور طرف مقابلشان را له نکرده اند؟

این رفتار بعضی از هم جنس هایم را تایید نمی کنم اما می خواهم بدانم وقتی نمی توانید به او عشق بی منت و بی درد هدیه کنید، چرا باید از این که او بخواهد برای یک بار هم که شده راحع به آینده اش منطقی تصمیم بگیرد تعجب کنید؟ ها؟

یا رفیق من لا رفیق له

خدایا ازت ممنونم. هیچ راهی بهتر از این راه نمی تونست نشون بده که چقدر حواست بهم هست. که هنوز می تونم هر وقت دلم از موجودات زمینیت گرفت، یه نگاه به آسمون بلندت بندازم و بدونم بازم یه ذره آبرو پیشت دارم که به خاطر اونم که شده نذاری زمین بخورم.

خدایا تو بهترین دوست و همراهی... انقدر بهم نیرو بده که صبور باشم بر هر چیزی که تو برام صلاح دیدی و من قادر به دیدن خیری که توش هست، نیستم...

نشانه ی خوبی است

امروز وقتی برای رفتن به دانشگاه سوار اتوبوس شده بودم و صدای سالار عقیلی گوشم را نوازش می داد، با خودم فکر کرده بودم چرا که نه؟ چرا نشود یک زندگی جدید را آغاز کرد؟ وقتی از گذشته هیچ چیز برای دلخوشی باقی نمانده، وقتی هیچ نشانه ی مثبتی از گذشته نداری که حتی با فکر کردن به آن دلت گرم شود، چرا همه را دور نریزی و دلت را به اتفاقات پیش رو خوش نکنی؟

 دارم عوض می شوم... دارم بهتر می شوم...

بیایید "توکان" نباشیم :)

در زبان ترکی کلمات و اصطلاحاتی وجود دارد که به هیچ عنوان معادل فارسی ندارند. واژه ی "توکان" از جمله همین هاست. اگر بخواهی آن را به صورت یک کلمه استفاده کنی، معنی مغازه و دکان می دهد. اما اگر بخواهی به شکل اصطلاح به کار ببری، خب... معادل فارسی دقیقی برایش پیدا نمی کنی. (حداقل من یکی که پیدا نکردم.) توکان را ترکیبی از کلمات "تکراری" "روی اعصاب" "لوس" "بی معنی" و امثالهم بگیرید. (البته یک درجه شدید تر از این ها :دی )

همه ی این ها را گفتم تا برسم به معرفی یک دسته از آدم هایی که همیشه برایم "توکان" بوده اند. منظورم همان دختر خانم هایی هستند که بعد از ازدواج، همه ی زندگی و هویتشان را به اسم همسرشان می زنند. همان ها که به محض نامزد شدن، عکس آقا داماد محترم را بر روی پروفایل تلگرام، اینستاگرام، واتس آپ و... می گذارند و از هر ده کلمه ای که می گویند، نه تای آن ها نام اوست. دختر هایی که بعد از ازدواج جواب پیام هایتان را نمی دهند، سراغی از شما نمی گیرند، به همه ی برنامه های مشترکتان پشت پا می زنند اصلا انگار که هیچ گاه با هم دوست نبوده اید. راستش همیشه برایم سوال بوده که نمی شود مثلا هم ازدواج کرد و هم هویت و خود مستقل را حفظ کرد؟