خاطرات کشنده اند!

شما را به خدا وقتی در کنار یک دختر سال آخری هستید، از ماجرا های هیجان انگیز ترم اولی ها صحبت نکنید.

شما چه می دانید شنیدن حرف های شما برای دختری که همیشه با خاطراتش زندگی کرده چقدر زجرآور است. شما چه می دانید که با شنیدن هر یک از کلمات شما، او یاد اولین باری که وارد محوطه ی دانشکده شد، اولین باری که سر کلاس نشست، اولین باری که عاشق شخصیت و جذبه ی استادش شد، اولین باری که با دوستانش از ته دل خندید، اولین باری که دلش به خاطر شنیدن کلمه ی خانم مهندس غنج رفت و همه ی اولین های چهار سال زندگیش، می افتد و هزار بار در خود مچاله می شود. شما چه می دانید یادآوری همه ی حس های خوب و بد، شیرینی ها و تلخی ها، خنده ها و گریه های این چهار سال تا جایی دیوانه اش می کند که بی مقدمه در بین هزار جور دوست و دشمن زار زار می زند زیر گریه...

ماذا فازا دوست عزیز؟

سوال تشریحی/ 5 نمره:

فاز آن هایی که تا وقتی آدم حسابشان نمی کنی، برایت می میرند و له له می زنند اما به محض مشاهده ی یک لبخند ساده یا اندک محبتی از سوی شما، هوا برشان می دارد و شروع به جفتک پرانی می کنند را در سه سطر توضیح دهید.

پ.ن: ما که پس از بیست و یک سال عمر آزگار، علی رغم تلاش های فراوان در این زمینه جواب را پیدا نکردیم. شما اگر فهمیدید ما را هم در جریان بگذارید لطفا !

از خوشبختی ها

از جمله خوشبختی هایم یکی این که به هر جمعی وارد می شوم، بچه های قد و نیم قد برایم لبخند های رنگی می زنند و عینهو آهن ربا می چسبند به من. دوست داشته شدن از سمت بچه های کوچک، هزاران بار دلچسب تر و واقعی تر از دوست داشته شدن از سوی بزرگ تر هاست.

ما را چه به نامه های عاشقانه؟

ما را چه به عاشقانه های بی سر و ته و دوستی های دوزاری؟!

برای ما همین بس که مادرمان هر روز با عشق غذای موردعلاقه مان را می پزد و پدرمان در پی هر مراجعت به خانه، برایمان بستنی دبل چاکلت میهن و پاستیل نوشابه ای می خرد :)

منزل نو

بعد از چندین سال وبلاگ نویسی، یک روز هم از خواب بیدار می شوی می بینی بلاگفا داغون شده و وبلاگت محو و نابود شده... انگار که اصلا از ابتدا وجود نداشته!

این می شود که بار و بندیلت را می بندی و کشان کشان به این منزل جدید نه چندان آشنا می آوری!

 فعلا اینجا می نویسم تا بعد...